Onze eerste trip
Blijf op de hoogte en volg Hoite, Haike, Hotse & Hanna
16 Mei 2013 | Verenigde Staten, Arvada
Sneller dan verwacht, maar hier is ons reisverslag van onze vakantie al.
Wat hebben wij een leuke vakantie gehad. We zijn weer veel mooie ervaringen rijker. Onze eerste reis met de pop-up caravan bracht ons door Colorado, Arizona & Utah. Op donderdag 2 mei zijn we bepakt en bezakt vertrokken naar het zuiden van Colorado, Durango. De kindjes hadden er enorm veel zin in om te gaan kamperen. We hebben de eerste drie nachten op een leuke camping met een riviertje overnacht. Aangezien we nog voor in het seizoen zaten waren de nachten erg koud. De eerste nacht vroor het maar liefst 5 graden. Gelukkig hadden we genoeg dekbedden, kleren en kruiken mee. En…in de pop-up zit een kacheltje. Die deden we na die eerste nacht toch maar graag aan, ook al vond Hoite dat dat niet echt bij kamperen hoort. Gek genoeg was hij degene die ’s ochtends de gaskraan open draaide om meteen de kachel aan te zetten. Het was toch wel aangenaam bij het aankleden en vlak voor het naar bed gaan. ’s Avonds als de kinderen op bed lagen, zaten Hoite en ik dik ingepakt nog even buiten. Twee avonden zelfs met een muts op!
Op vrijdag 3 mei was Hanna jarig. Ze werd 2 jaar. De avond van aankomst (die koude nacht) meteen de luifel en een stoeltje versierd met slingers. Het was een vermakelijke ochtend. Zelfs de kaarsjes uitblazen ging goed. Hanna heeft samen met Hotse de cadeautjes uitgepakt. De zonnebril en de poppenwagen waren de favoriet. De bril ging de hele dag niet meer af. Nog heel erg bedankt voor alle lieve telefoontjes, kaarten en cadeautjes die we gekregen hebben voor de verjaardag. Het is heel erg leuk om post te ontvangen als je zo ver weg bent.
Zaterdag 4 mei zijn we naar het nationale park: Mesa Verde geweest. Dit betekent, groene tafel. We reden een berg op en bovenop heb je een soort van hoogvlakte, de tafel. Het was erg indrukwekkend. Mooie uitzichten, prachtige bergen en diepe ravijnen. En wat bijzonder is aan dit park is dat de vroegere Anasazi-indianen klifwoningen hebben gebouwd in de wanden van de rotsen, in de ondiepere kloven. Bovenop zie je dan weer de hoogvlakte met bomen. Echter, het park heeft meerdere verwoestende branden gehad. Van 2000 tot 2005 zijn er enorme oppervlakten met bos op de hoogvlaktes in vlammen op gegaan. Toen we er doorheen reden, leek het net een slechte film. Een beetje luguber zelfs.
Het park is prachtig aangelegd en heel goed bereikbaar met de auto en dus ook voor gehandicapten. Er zijn verschillende view points waar je kunt stoppen. Ook kun je er verschillende routes lopen en bij de rotswoningen kijken. Hoite had Hanna in de draagzak en Hotse leert steeds beter langere afstanden lopen. Hotse was helemaal onder de indruk van de indianenhuisjes. Bij elke berg die hij nu ziet vraagt hij of er daar ook huisjes zijn. Hotse heeft van een park ranger zelfs een junior park ranger badge gekregen. Hij was helemaal trots. Heel schattig om te zien.
In het park kwamen we nog een Nederlands echtpaar tegen, die ons adviseerde om op onze trip door te reizen naar de Grand Canyon. Voorin het seizoen is het namelijk nog niet zo heet en overvol met toeristen. Op naar de Grand Canyon dus.
Op zondag 5 mei zijn we aan onze 5,5 uur durende reis naar Arizona begonnen. We zijn door het vier statenpunt gekomen van Colorado, New Mexico, Arizona en Utah. De wereld veranderde totaal. We kwamen al vrij snel terecht in een woestijn van rode rotsen, rood zand en uitgestrekte vlaktes zo ver het oog reikt. Enkele miljoenen jaren geleden heeft er dwars door Amerika van noord tot zuid een zee gestroomd. Dat kun je nu nog goed zien aan de uitgesleten rotsen door het water. Sommige delen van het landschap lijken op de pampa’s van Argentinië. Plat en uitgestrekt met kleine groene struikjes. En de weg is aan beide zijden afgezet met hekken. Kilometers lang gaas bevestigd aan paaltjes. Het gebied kenmerkt zich ook door armoede. Deze omgeving wordt bevolkt door indianen. Hoite had nog gehoopt een mooie Pocahontas te zien, maar helaas, die komen alleen voor in de sprookjes van Disney. De indianen eten veel junk food en ze zien er dan ook allemaal tonnetje rond uit. De cijfers blijken hier ook hoog te liggen qua dronkenschap, gokverslaving, verkrachting en mishandeling. De meeste indianen leven in trailers. Soms een handjevol bij elkaar op een dood stuk grond. Je vraag je echt af wat ze daar moeten. De winkels, restaurants etc. die je in hun gebied tegenkomt, worden ook alleen maar bemand door indianen. Ook met de hygiëne nemen ze het niet zo nauw. We waanden ons weer even in Bolivia.
Na een goede rit zijn we uiteindelijk in het Grand Canyon National Park aangekomen. Het is een van de oudste parken van Amerika. De enorme kloven zijn door de jaren heen uitgesleten door de Colorado River. Wederom was ook dit park weer super goed aangelegd. Wij hebben in Canyon Village gekampeerd. Een hele leuke, relaxte camping, wel zonder water en elektra, maar we hadden voldoende gas mee en de watertank was afgevuld. Ondanks dat we zo vroeg in het seizoen waren, waren de plekken voor RV’s met full hook-up compleet volgeboekt. Voor onze kleine pop-up caravan is er meestal nog wel een plekje. Het kampeerterrein deed een beetje aan als Terschelling. Er lag overal zand en er stonden veel bomen. Elk plekje had een vuurplaats. Tijd voor een fik dus, maar dat is lastig zonder hout. Maar Hoite zou Hoite niet zijn als hij een geen stapeltje hout kon bemachtigen van mensen die dat hadden achtergelaten. De kinderen vonden het prachtig. Op de stoeltjes bij het kampvuur en natuurlijk porren met een lange stok. De volgende dag zijn we met een shuttlebus door het park gegaan. Deze brengt je naar verschillende view points en van daaruit kun je ook naar het volgende punt wandelen. Buggy’s mee en gaan. Wat een overweldigende uitzichten en dieptes. Het is dat het weer bij ons heiig was (het heeft er ook nog geregend), maar wat kon je ver kijken. Sommige mensen gingen ook een wandeltocht maken in de Canyon, tot in het dal waar je dan in een tent kunt overnachten. Dit hadden we graag gedaan, maar met de kids moet je je reisschema zo nu en dan aanpassen en is niet alles haalbaar. Desalniettemin hebben we erg genoten.
Na twee nachten was het weer tijd om verder te gaan, iets meer richting huis. We zijn naar Moab in het oosten van Utah gereden. Opnieuw een kleine 6 uur in de auto. Hotse en Hanna zijn inmiddels goed gewend om lange afstanden te rijden. Zes uur is de max., maar dan ben je ook al best een eind opgeschoten hier. De wegen zijn immers niet zo druk als in Europa.
Moab is een plek, wederom in de woestijn, maar dit keer met iets meer groen, waar heel veel te doen is. Je kunt er mountainbiken, raften, verschillende parken bezoeken, met buggy’s en 4x4 jeeps over rotsen en ruig terrein rijden. Wij hebben voor het Arches National Park gekozen. Bogen in rode zandstenen rotsformaties die door een combinatie van wind- en watererosie door miljoenen jaren geleden zijn ontstaan. Een heel rustgevend park met makkelijk begaanbare wandelwegen. Hotse heeft met gemak 6 kilometer afgelegd. Samen met Hoite is hij nog bovenop een rots geklommen. Wat vond hij het prachtig. De bogen zijn heel bijzonder. Ook omdat je er bij sommigen doorheen kunt kijken en daar achter ligt dan weer een compleet nieuwe wereld.
Voor ons parkbezoek hebben wij nog een mooie loop (rondje) gereden, zoals ze dat noemen hier. In de ochtend hadden we regen en toen we door de bergen reden, lag daar weer een laagje sneeuw. We keken uit op wederom rode rotsen, maar dit keer erg massief en groot. Ik kreeg er echt het gevoel van de Marlboro cowboy bij. Toen we weer afdaalden reden we een stuk langs de Colorado River. Leuk om te weten is, dat je hier langs kunt (wild)kamperen. Zoek een plekje uit en laat een bepaald bedrag in een plastic buis achter voor de campingbeheerder die het later komt ophalen. Je bent zo vrij als een vogeltje. Wat ze wel heel goed hebben geregeld op wat voor camping dan ook, is de picknicktafel. Die tref je bij elk plekje aan. Heel erg handig.
Op de camping hebben we nog een Nederlands stel ontmoet. Zij reizen voor 2 maanden door de US. Van de week zijn ze zelfs even bij ons in Arvada geweest. Erg leuk om elkaar hier weer te zien. En voor hen is het leuk om eens in een echt Amerikaans huis en wijk rond te kijken.
Op donderdag 9 mei zijn we weer naar huis gereden. Toen we op de snelweg de I-70 kwamen, kregen we op onze tom-tom te zien dat we over 359 mijl (574 km) pas onze afslag kregen. Bizar. Deze snelweg, Interstate genoemd, is het eerste interstate-project van Amerika en loopt van Utah naar Maryland (oostkust) en is de vijf na langste snelweg in Amerika. Hij gaat dwars door de Rocky Mountains. De totale lengte is 2173 mijl (3520 km). Wij hebben dus nog maar een klein stukje gehad. Op onze trip hebben we overigens 1750 mijl gereden, dat is 2800 km in één week. Dat is verder dan van Amsterdam naar Moskou. In Europa moet je er niet aan denken, maar hier gaat het bijna vanzelf.
Wat een prachtig en veelzijdig land. Wow. Of zoals de Amerikanen hier zeggen: it was awesome!
Hoite, Haike, Hotse & Hanna
Wat hebben wij een leuke vakantie gehad. We zijn weer veel mooie ervaringen rijker. Onze eerste reis met de pop-up caravan bracht ons door Colorado, Arizona & Utah. Op donderdag 2 mei zijn we bepakt en bezakt vertrokken naar het zuiden van Colorado, Durango. De kindjes hadden er enorm veel zin in om te gaan kamperen. We hebben de eerste drie nachten op een leuke camping met een riviertje overnacht. Aangezien we nog voor in het seizoen zaten waren de nachten erg koud. De eerste nacht vroor het maar liefst 5 graden. Gelukkig hadden we genoeg dekbedden, kleren en kruiken mee. En…in de pop-up zit een kacheltje. Die deden we na die eerste nacht toch maar graag aan, ook al vond Hoite dat dat niet echt bij kamperen hoort. Gek genoeg was hij degene die ’s ochtends de gaskraan open draaide om meteen de kachel aan te zetten. Het was toch wel aangenaam bij het aankleden en vlak voor het naar bed gaan. ’s Avonds als de kinderen op bed lagen, zaten Hoite en ik dik ingepakt nog even buiten. Twee avonden zelfs met een muts op!
Op vrijdag 3 mei was Hanna jarig. Ze werd 2 jaar. De avond van aankomst (die koude nacht) meteen de luifel en een stoeltje versierd met slingers. Het was een vermakelijke ochtend. Zelfs de kaarsjes uitblazen ging goed. Hanna heeft samen met Hotse de cadeautjes uitgepakt. De zonnebril en de poppenwagen waren de favoriet. De bril ging de hele dag niet meer af. Nog heel erg bedankt voor alle lieve telefoontjes, kaarten en cadeautjes die we gekregen hebben voor de verjaardag. Het is heel erg leuk om post te ontvangen als je zo ver weg bent.
Zaterdag 4 mei zijn we naar het nationale park: Mesa Verde geweest. Dit betekent, groene tafel. We reden een berg op en bovenop heb je een soort van hoogvlakte, de tafel. Het was erg indrukwekkend. Mooie uitzichten, prachtige bergen en diepe ravijnen. En wat bijzonder is aan dit park is dat de vroegere Anasazi-indianen klifwoningen hebben gebouwd in de wanden van de rotsen, in de ondiepere kloven. Bovenop zie je dan weer de hoogvlakte met bomen. Echter, het park heeft meerdere verwoestende branden gehad. Van 2000 tot 2005 zijn er enorme oppervlakten met bos op de hoogvlaktes in vlammen op gegaan. Toen we er doorheen reden, leek het net een slechte film. Een beetje luguber zelfs.
Het park is prachtig aangelegd en heel goed bereikbaar met de auto en dus ook voor gehandicapten. Er zijn verschillende view points waar je kunt stoppen. Ook kun je er verschillende routes lopen en bij de rotswoningen kijken. Hoite had Hanna in de draagzak en Hotse leert steeds beter langere afstanden lopen. Hotse was helemaal onder de indruk van de indianenhuisjes. Bij elke berg die hij nu ziet vraagt hij of er daar ook huisjes zijn. Hotse heeft van een park ranger zelfs een junior park ranger badge gekregen. Hij was helemaal trots. Heel schattig om te zien.
In het park kwamen we nog een Nederlands echtpaar tegen, die ons adviseerde om op onze trip door te reizen naar de Grand Canyon. Voorin het seizoen is het namelijk nog niet zo heet en overvol met toeristen. Op naar de Grand Canyon dus.
Op zondag 5 mei zijn we aan onze 5,5 uur durende reis naar Arizona begonnen. We zijn door het vier statenpunt gekomen van Colorado, New Mexico, Arizona en Utah. De wereld veranderde totaal. We kwamen al vrij snel terecht in een woestijn van rode rotsen, rood zand en uitgestrekte vlaktes zo ver het oog reikt. Enkele miljoenen jaren geleden heeft er dwars door Amerika van noord tot zuid een zee gestroomd. Dat kun je nu nog goed zien aan de uitgesleten rotsen door het water. Sommige delen van het landschap lijken op de pampa’s van Argentinië. Plat en uitgestrekt met kleine groene struikjes. En de weg is aan beide zijden afgezet met hekken. Kilometers lang gaas bevestigd aan paaltjes. Het gebied kenmerkt zich ook door armoede. Deze omgeving wordt bevolkt door indianen. Hoite had nog gehoopt een mooie Pocahontas te zien, maar helaas, die komen alleen voor in de sprookjes van Disney. De indianen eten veel junk food en ze zien er dan ook allemaal tonnetje rond uit. De cijfers blijken hier ook hoog te liggen qua dronkenschap, gokverslaving, verkrachting en mishandeling. De meeste indianen leven in trailers. Soms een handjevol bij elkaar op een dood stuk grond. Je vraag je echt af wat ze daar moeten. De winkels, restaurants etc. die je in hun gebied tegenkomt, worden ook alleen maar bemand door indianen. Ook met de hygiëne nemen ze het niet zo nauw. We waanden ons weer even in Bolivia.
Na een goede rit zijn we uiteindelijk in het Grand Canyon National Park aangekomen. Het is een van de oudste parken van Amerika. De enorme kloven zijn door de jaren heen uitgesleten door de Colorado River. Wederom was ook dit park weer super goed aangelegd. Wij hebben in Canyon Village gekampeerd. Een hele leuke, relaxte camping, wel zonder water en elektra, maar we hadden voldoende gas mee en de watertank was afgevuld. Ondanks dat we zo vroeg in het seizoen waren, waren de plekken voor RV’s met full hook-up compleet volgeboekt. Voor onze kleine pop-up caravan is er meestal nog wel een plekje. Het kampeerterrein deed een beetje aan als Terschelling. Er lag overal zand en er stonden veel bomen. Elk plekje had een vuurplaats. Tijd voor een fik dus, maar dat is lastig zonder hout. Maar Hoite zou Hoite niet zijn als hij een geen stapeltje hout kon bemachtigen van mensen die dat hadden achtergelaten. De kinderen vonden het prachtig. Op de stoeltjes bij het kampvuur en natuurlijk porren met een lange stok. De volgende dag zijn we met een shuttlebus door het park gegaan. Deze brengt je naar verschillende view points en van daaruit kun je ook naar het volgende punt wandelen. Buggy’s mee en gaan. Wat een overweldigende uitzichten en dieptes. Het is dat het weer bij ons heiig was (het heeft er ook nog geregend), maar wat kon je ver kijken. Sommige mensen gingen ook een wandeltocht maken in de Canyon, tot in het dal waar je dan in een tent kunt overnachten. Dit hadden we graag gedaan, maar met de kids moet je je reisschema zo nu en dan aanpassen en is niet alles haalbaar. Desalniettemin hebben we erg genoten.
Na twee nachten was het weer tijd om verder te gaan, iets meer richting huis. We zijn naar Moab in het oosten van Utah gereden. Opnieuw een kleine 6 uur in de auto. Hotse en Hanna zijn inmiddels goed gewend om lange afstanden te rijden. Zes uur is de max., maar dan ben je ook al best een eind opgeschoten hier. De wegen zijn immers niet zo druk als in Europa.
Moab is een plek, wederom in de woestijn, maar dit keer met iets meer groen, waar heel veel te doen is. Je kunt er mountainbiken, raften, verschillende parken bezoeken, met buggy’s en 4x4 jeeps over rotsen en ruig terrein rijden. Wij hebben voor het Arches National Park gekozen. Bogen in rode zandstenen rotsformaties die door een combinatie van wind- en watererosie door miljoenen jaren geleden zijn ontstaan. Een heel rustgevend park met makkelijk begaanbare wandelwegen. Hotse heeft met gemak 6 kilometer afgelegd. Samen met Hoite is hij nog bovenop een rots geklommen. Wat vond hij het prachtig. De bogen zijn heel bijzonder. Ook omdat je er bij sommigen doorheen kunt kijken en daar achter ligt dan weer een compleet nieuwe wereld.
Voor ons parkbezoek hebben wij nog een mooie loop (rondje) gereden, zoals ze dat noemen hier. In de ochtend hadden we regen en toen we door de bergen reden, lag daar weer een laagje sneeuw. We keken uit op wederom rode rotsen, maar dit keer erg massief en groot. Ik kreeg er echt het gevoel van de Marlboro cowboy bij. Toen we weer afdaalden reden we een stuk langs de Colorado River. Leuk om te weten is, dat je hier langs kunt (wild)kamperen. Zoek een plekje uit en laat een bepaald bedrag in een plastic buis achter voor de campingbeheerder die het later komt ophalen. Je bent zo vrij als een vogeltje. Wat ze wel heel goed hebben geregeld op wat voor camping dan ook, is de picknicktafel. Die tref je bij elk plekje aan. Heel erg handig.
Op de camping hebben we nog een Nederlands stel ontmoet. Zij reizen voor 2 maanden door de US. Van de week zijn ze zelfs even bij ons in Arvada geweest. Erg leuk om elkaar hier weer te zien. En voor hen is het leuk om eens in een echt Amerikaans huis en wijk rond te kijken.
Op donderdag 9 mei zijn we weer naar huis gereden. Toen we op de snelweg de I-70 kwamen, kregen we op onze tom-tom te zien dat we over 359 mijl (574 km) pas onze afslag kregen. Bizar. Deze snelweg, Interstate genoemd, is het eerste interstate-project van Amerika en loopt van Utah naar Maryland (oostkust) en is de vijf na langste snelweg in Amerika. Hij gaat dwars door de Rocky Mountains. De totale lengte is 2173 mijl (3520 km). Wij hebben dus nog maar een klein stukje gehad. Op onze trip hebben we overigens 1750 mijl gereden, dat is 2800 km in één week. Dat is verder dan van Amsterdam naar Moskou. In Europa moet je er niet aan denken, maar hier gaat het bijna vanzelf.
Wat een prachtig en veelzijdig land. Wow. Of zoals de Amerikanen hier zeggen: it was awesome!
Hoite, Haike, Hotse & Hanna
-
16 Mei 2013 - 07:16
Christian:
wow ja, wat een mooie vakantie! Heel leuk om te lezen dat jullie het zo goed hebben. Mimi is nu 27 weken zwanger en het gaat heel erg goed, een groots avontuur als je het mij vraagt. Groetjes Christian -
16 Mei 2013 - 08:01
Karin:
Heerlijk om te lezen, jullie beide berichten! We zijn aan het aftellen :-) en dan mogen we ook weer even genieten van al dat moois! Samen naar Yellowstone... wij hebben er zin in!! Groetjes Karin Alex Jesse & Nikki -
16 Mei 2013 - 08:27
Rilana:
Wat leuk om jullie reisverslag te lezen! Een totaal andere wereld! En wat super dat Hotse en Hanna het zo leuk vinden....Nog gefeliciteerd met Hanna trouwens!! We hebben net de foto's bekeken en wat is Hanna alweer groot geworden zeg....in zo'n korte tijd. Veel plezier en tot de volgende blog ;-) Wij houden hier een oogje in het zeil;-)
Groetjes Henri en Rilana & Eva en Sara -
16 Mei 2013 - 09:18
Laura:
Hey wat een leuk verslag om te lezen. Daar ben je wel even voor gaan zitten !!! Jullie zijn echte avonturiers hoor. En wanneer je dan de foto's ziet is het net als of je in een film bent beland.
En wat een afstanden zeg ! Dat de kinderen ook genieten is goed te zien.
Heel veel plezier verder en ik hoop dat het met de post via Hoite zijn vader goed gekomen is.
Fijne verjaardag gewenst voor komende zondag.
Liefs -
16 Mei 2013 - 10:33
Leonie:
Jeetje wat avontuurlijk en schitterende foto's.
Nog gefeliciteerd met de kleine hanna. Er is nog een kaart onderweg.
Prettige verjaardag van Hotse zondag.
Liefs Leonie -
16 Mei 2013 - 21:39
Francien:
Dag Lieverds,
Wat een geweldig verhaal en wat een mooie foto's. Indrukwekkend allemaal.
De mooiste foto is de foto waar jullie alle vier op staan en Hotse met de armen op de rug, heel stoer. Veel plezier met de familie Detmar!
Liefs,
francien -
17 Mei 2013 - 01:40
Louis Detmar:
Wat hebben jullie het geweldig. Een ervaring voor het leven.heit -
17 Mei 2013 - 10:16
Mirella:
Lieve allevier, wat fijn te lezen dat jullie zo aan het genieten zijn! Kus van ons
-
17 Mei 2013 - 17:24
Marlise:
Hej lieverds, eindelijk tijd om eens uitgebreid jullie verhalen te lezen. Wat fijn voor jullie en wat een andere wereld. Stoer hoor zo met z'n viertjes de wijde wereld in. Heb het goed en dikke hug!!! -
18 Mei 2013 - 17:51
Muis:
Hi HHHH,
Wat een mooi geschreven verhaal en die foto`s van de Grand Canyon......Awesome.
Prachtig wat een ervaring en indrukken allemaal.
Voor morgen alvast onze felicitaties en een hele fijne dag gewenst.
Dikke zoen Muis -
19 Mei 2013 - 20:35
Judith:
Wat een heerlijke vakantie zeg! Hopelijk krigen jullie nog veel de kans om lekker rond te reizen dit jaar.
Voor vandaag, gefeliciteerd met Hotse en een heel fijne dag gewenst! -
19 Mei 2013 - 20:35
Judith:
Wat een heerlijke vakantie zeg! Hopelijk krigen jullie nog veel de kans om lekker rond te reizen dit jaar.
Voor vandaag, gefeliciteerd met Hotse en een heel fijne dag gewenst! -
19 Mei 2013 - 21:43
Cas:
Hoi Hotse,
Gefeliciteerd met je 4e verjaardag. Check het hotmail email adres van je moeder voor een verjaardagsboodschap. Laat even weten of je'm gezien hebt (papa heeft een nieuw programma gebruikt...)
Groeten van je grote vriend Cas -
20 Mei 2013 - 09:29
Marleen Ruud Siep En Drees:
Hi there. Weer errug leuk om te lezen! Te gek wat jullie allemaal meemaken..
Gister even gebeld voor de verjaardag van Hotse, Siep heeft hem wel aan de lijn gehad. Nog van harte met jullie lieve grote jongen! Heb even met (schoon)zus gepraat. Probeer t vandaag nog wel een keer. Liefs -
20 Mei 2013 - 20:54
Elske:
...wat een mooie avonturen weer! Prachtige foto's ook. Leuk om zo jullie verhalen mee te krijgen. Gefeliciteerd Hotse met je verjaardag!! Heb je net zo'n leuke verjaardag als Hanna gehad? Liefs, fam. feenstra -
28 Mei 2013 - 09:06
Martine:
Lievies!! Wat ontzettend mooi daar, onwijs! Lekker genieten van jullie reis. Xxxxxxxxxxxxx
-
28 Mei 2013 - 09:06
Martine:
Lievies!! Wat ontzettend mooi daar, onwijs! Lekker genieten van jullie reis. Xxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
