Familie, vrienden en een beetje heimwee

Op woensdag 15 mei zijn pake, beppe en Gonneke (Hoite’s ouders + zus) bij ons in Arvada gearriveerd. Ze hadden een lange reis gehad toen Hoite ze van het vliegveld haalde. Thuis nog even gezeten en toen meteen het bed ingedoken. Acht uur tijdsverschil + 1600 meter hoogte hakken er wel in. Na twee dagen hebben we ze meegenomen naar het Estes Park in de Rocky Mountains. Het was prachtig weer, ook in de bergen. We hebben elks (soort elanden) gezien met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Goede wandelschoenen zijn in de natuur wel een must. Helaas waren deze Friezen daar niet op voorbereid. Toen we bij Bear Lake aankwamen, bleek deze nog bevroren te zijn met rondom sneeuw. De gladde tocht naar het meer heeft Fenneke voor gezien gehouden, aangezien ze een aantal weken voor haar komst haar schouder had gebroken. Helaas, want het uitzicht was een plaatje. Hoite moest uiteraard het water nog even in. Hij kan het ook niet laten.

Op zondag 19 mei hadden we feest. Hotse werd alweer 4 jaar. Hij was zo opgewonden dat hij er zelfs buikpijn van had. Gelukkig was dat snel over toen het eerste cadeautje was uitgepakt. Het was natuurlijk extra leuk dat pake, beppe en Gonneke erbij waren. Met een zelfgemaakte appeltaart (met dank aan het Nederlandse winkeltje hier) met kaarsjes erop was het helemaal af.

De dag erna moest Hoite voor vijf dagen op Puerto Rico zijn. Dit eiland ligt in het Caribische gebied en hoort bij Amerika. Het klimaat daar is tropisch. Heel warm met een hele hoge luchtvochtigheid. Zweten dus. In het midden van het eiland staan hoge bergen en wanneer het veel regent is er overstromingsgevaar. Het schijnt er af en toe wild aan toe te gaan. Daarom zijn er ook dijken te vinden. Samen met collega’s heeft hij het hele eiland rondgereden om allerlei waterwerken te controleren. Veel putdeksel waren verdwenen en bouten en moeren uit installaties weggeroofd. Ze kwamen ook nog een dumpplaats van koelkasten tegen in een watertje. Echt heel smerig. De vissen op die plek leefden dan ook niet meer. Al deze mankementen worden genoteerd en moeten gerepareerd worden.

Hanna heeft inmiddels zomervakantie, voor maar liefst 3 maanden. Donderdag 23 mei was haar laatste schooldag en iedereen die wilde kon picknicken in een park dichtbij haar school. Miss Kim vond het erg jammer om afscheid te nemen. Hanna en zij kunnen het goed met elkaar vinden.
Als je hier met kinderen naar een park gaat, betekent dat er ook altijd een speeltuin bij is. En hier hebben ze hele mooie speeltuinen. Daar kunnen ze in Nederland een puntje aan zuigen. Zowel voor kleine als de grotere kinderen zijn er glijbanen en verschillende klimmanieren om boven te komen. En er kunnen met gemak 10 tot 15 kinderen op zo’n speeltuintoestel. Geen wachtrijen met duwen, trekken en voorkruipen dus.

Nu pake, beppe en Gonneke er toch waren, gaf dat mooi de gelegenheid voor Hoite en mij om een weekend met z’n tweeën weg te gaan. We hadden gekozen voor San Francisco. Vrijdag 31 mei vertrok ons vliegtuig en we kwamen aan in een bruisende stad. Omdat we dichtbij het centrum wilden zitten in de haven (Fisherman’s Wharf) hadden we besloten om een hostal te boeken (wel een twee persoonskamer uiteraard). Wij zijn immers buiten mensen, die de hele dag in touw zijn en alleen een goed bed willen om in te slapen. Na een nacht daar doorgebracht te hebben kwamen we er toch achter dat die periode achter ons ligt. We zijn er uitgegroeid. Na zoveel tijd te spenderen met de kinderen (24/7) merkte ik dat ik wel een beetje uitgeblust was en graag wat meer privacy wilde. De volgende dag hebben we uitgecheckt en zijn we naar een heerlijk hotel gegaan. Die keer dat we dit jaar met z’n tweeën zijn, moeten we het er ook maar van nemen. Een goede keus en een goede les.

Vrijdags hebben we door China town gelopen, een tukje gedaan in een park en heerlijk langs de haven geslenterd en op een leuk terras gezeten. We hoorden dat er tussen 18.00 en 19.00 uur een Critical Mass zou zijn. Dit is een groep naakte fietsers die strijden tegen mensenleed, milieuverontreiniging etc. Elke laatste vrijdag van de maand vindt dit plaats. Dit wilden we natuurlijk wel eens meemaken. We troffen een grote groep fietsers aan, maar niet naakt. Met uitzondering van één man. Nadat ze vertrokken waren hebben wij nog maar een drankje gedaan in een strandtent op de pier. Hier hebben we een Argentijnse en een Siciliaan ontmoet. Hij was vanwege de economische crisis Sicilië ontvlucht en naar San Francisco gegaan. Samen zijn ze getrouwd om makkelijker een verblijfsvergunning te krijgen. Onvoorstelbaar wat mensen doen om elders werk te zoeken en zo te hopen op een betere toekomst.

Zaterdags hebben we fietsen gehuurd en zijn we langs de haven de Golden Gate Bridge over gefietst naar Marin County, wat ten noorden ligt van de brug. De brug is een kleine 3 km lang. Aan beide zijden zijn fietspaden aangelegd. Wat een fantastisch uitzicht hadden we vanaf hier en wat waren er ongelooflijk veel fietsers. Het deed ons even denken aan Nederland. We konden ons hart hier dus ophalen. Aan de overkant aangekomen moesten we nog een paar kilometer fietsen naar het dichtstbijzijnde dorp. Nadat we lekker hadden gegeten zijn we een paar galerietjes afgestruind. Bij de laatste kunsthandelaar had ik het wel gezien, maar Hoite wilde nog even kijken wat er boven op de eerste verdieping was. Toen hij boven kwam riep hij mij met een lach. Ik dacht: “Wat is dat nou?” Ik naar boven en er stormde een meisje in lange jurk rakelings langs me heen de trap af. Boven aangekomen stond er achter een bank een jongen doodleuk zijn broek dicht te knopen alsof er niets was gebeurd. Hoite had dus een vrijend stelletje betrapt die dus ‘gewoon’ even een galerie in waren gedoken. Wat een bak en wat bizar. Later kwamen we ze nog tegen in een andere winkel. Ik groette haar en Hoite wees hem nog even een pashokje aan als alternatief. Met een rood hoofd draaide zij zich om en ze wist niet hoe snel ze moest maken dat ze weg kwam. Die jongen kon er wel om lachen en wij ook. Ach ja, zo maak je nog eens wat mee.
Met de ferry zijn we die dag weer naar Fisherman’s Wharf gevaren. Onderweg hadden we een goed uitzicht op het beroemde Alcatraz. Toen we aankwamen waren we zo moe, dat we om 18.00 uur even gingen liggen. Iets na twaalven werden we wakker. Gelukkig hadden we een stevige lunch gehad en na een uurtje tv kijken zijn we ook zo weer in slaap gevallen.

Zondagochtend een heerlijk ontbijtje bij de bakkersfamilie Boudin gehaald. Dat de Amerikanen geen brood kunnen bakken dat weten we. Maar de Boudin familie kan dat gelukkig wel. In 1849 kregen door toeval gistmiddelen door de lucht in San Francisco een unieke scherpe smaak. Het zuurdeeg was ontdekt. Mijn vraag is nog altijd waarom dat niet door de rest van Amerika is overgenomen. Hier bakken ze namelijk brood met suiker, honing of fructose stroop erin. Het is ook maar net wat je gewend bent, maar een zoete boterham met kaas smaakt niet.

Op maandag 3 juni zijn we weer terug gevlogen naar de hitte van Colorado. De kindjes enpake, beppe en Gonneke hebben het heel gezellig gehad. Ze zijn zelfs naar de dierentuin geweest. Pake had nog een zelfgemaakte schommel in de boom gehangen van touw en een kindertuinstoeltje. Nadat ze met veel plezier drie dagen voor de kleinkinderen hadden gezorgd, waren ze ook weer blij dat we terug waren. Ze waren er maar druk mee.

Vlak voor ons vertrek kregen we nog het vervelende nieuws dat er wederom geprobeerd was in te breken in ons huis in Zwolle. En helaas is het deze keer gelukt. Met een dikke steen hebben ze het slaapkamerraam van Hanna ingegooid. Alle kasten en lades hebben ze open gehad. Uiteraard zijn er geen vingerafdrukken gevonden. Gelukkig hebben wij van te voren onze dierbare spullen uit huis gehaald. Het is gewoon een naar idee dat er vreemden in je woning zijn geweest. We zijn blij dat we er zelf niet waren en dat we een eindje verderop zitten, zodat het toch van ons af staat. Wederom geeft het weer veel papierwerk en inspanning van de buren om alles te regelen en op te ruimen. Wederom heel erg bedankt daarvoor.

Leuker nieuws is, dat Hotse met zijn eerste zwemles is begonnen. Hier beginnen ze niet met kurkgordeltjes en plankjes; ze starten zonder hulmiddelen. Zes kindjes staan op een plateau in het water met een reling erom te wachten tot de badjuffrouw één op één de buik- en rugligging oefent. Ook moeten ze voor de rugligging de volgende oefening (staand) doen: chicken-airplane-soldier. Eerst je armen als kippenvleugeltjes doen, dan je armen uitstrekken en dan strak langs je lichaam. Als je daarvan een vloeiende beweging maakt, kun je je met je armen voortbewegen in het water. Hotse is erg onzeker en hij vindt het reuze spannend, maar de zwemles doet hem goed. Hij moet ook van de kant in het water springen naar de badjuf toe. Hierbij gaan de meeste kinderen kopje onder en dat moet hier dus ook om van die eventuele angst af te komen. Ik merk wel dat hij zich zonder vleugeltjes al een stuk zekerder in het kinderbad voelt. Hij taalt er niet meer naar.

Als je het leuk hebt vliegt de tijd en het einde was op zaterdag 8 juni alweer in zicht. De nodige traantjes vloeiden bij het afscheid en de kindjes vonden het maar niks dat iedereen weer weg ging. Hotse zei nog: “En dan kom je morgen weer terug?”. Was het maar zo simpel. Het vertrek werd echter snel opgevuld door Enno en Yolanda. Hoite vaart bij hen op de aak (zeilboot) in Nederland. Samen met hen heb ik nog een shopdagje gehad (lekker even weg bij de kids) en in Boulder hebben we de laatste avond van hun verblijf heerlijk gegeten. Er waren veel straatartiesten en nog een mevrouw die rondliep in een rokje met blote borsten en een schoudertasje. Heel bijzonder zullen we maar zeggen. ’s Woensdags de 12e zijn zij met hun auto verder getrokken richting de staat Wyoming.

En dan komt de reality check. Familie en vrienden zijn weg en dan moet je weer je eigen plekje in huis vinden en toch ook even bijkomen na alle gezellige drukte. Na ruim vier maanden zijn we goed gesetteld, maar is ook al het nieuwe er een beetje af. De kinderen hebben hun draai gevonden en je weet de weg te vinden. Ook weet ik waar ik aan toe ben met het vele reizen van Hoite. Hij is gemiddeld twee weken weg in de maand. Dat is best veel. Helemaal in een land waar je geen familie en vrienden hebt wonen. Ik ben dus veel alleen en af en toe slaat de eenzaamheid wel eens toe. Omdat ik zo met de kinderen zit, ben ik veel aan huis gebonden. Zij gaan immers nog geen hele dagen naar school. Veel vrije tijd heb ik dan ook niet om er op uit te trekken. Je wereld wordt daardoor best beperkt om nieuwe mensen te leren kennen. Gelukkig is dit een fase en het is ook niet erg. Je realiseert je des te meer wat je thuis in Nederland hebt. Ik heb besloten om in de herfst niet meer bij de MOPS-moeders te gaan. Het zijn allemaal kliekjes en ik merk dat ze een jaar te kort vinden om in je te investeren. Hier moet ik dus niet zijn. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Ik heb in de supermarkt, ja echt, een leuke moeder (Alex) leren kennen die me spontaan haar telefoonnummer gaf om elke donderdag in een willekeurig park af te spreken met andere moeders en hun kroost. Na de zwemles van Hotse heb ik de kinderen uit het water gevist en ben ik naar het park toe gegaan. Deze dames vonden het wel leuk dat ik er was en ik ben ook voor volgende week uitgenodigd. Zelfs om te gaan zwemmen op vrijdag. Een filmavondje staat ook al gepland. Nou maar hopen dat de oppas kan.

Ondanks dat we ons erg bevoorrecht voelen hier een jaar te mogen verblijven en dat we ook echt genieten van dit speciale land, zit er soms ook een dip in het verhaal. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Desalniettemin herpakken we ons na even een traan gelaten te hebben en gaan we op naar de zomervakantie die vast veel bijzonders in petto zal hebben.

Liefs,

Hoite, Haike, Hotse & Hanna